Bardzo szybki rozwój fotografii, wynalezionej 160 lat temu, jest w dużej mierze dziełem entuzjastów, amatorów. Ci miłośnicy fotografii, wystawami swoich prac, przez lata uparcie uczyli patrzeć, widzieć, odróżniać piękno od brzydoty, a nawet samemu wyszukiwać elementy i efekty piękna wśród otoczenia. Również Łódź ma od kilkudziesięciu lat sporą grupę pasjonatów fotografii monografi naukowej i pedagogicznej.
Ówcześni fotografowie byli ludźmi o znacznej inteligencji, biorącymi często czynny udział w życiu społecznym oraz z caratem. Do takich właśnie ludzi należał pierwszy łódzki fotograf Józef Zajączkowski. Praktykę fotograficzną odbył w znanym zakładzie Karola Beyera. W 1862 roku otworzył on pierwsze w Łodzi atelier fotograficzne, które cieszyło się dużym zainteresowaniem. Odwiedzali je fabrykanci, kupcy, okoliczni ziemianie. Był to czas powstania styczniowego. Zajączkowski na początku 1863 roku objął stanowisko naczelnika Łodzi i od tej pory jego pracownia fotograficzna stała się miejscem narad kierownictwa łódzkiej organizacji powstańczej. Z tego też powodu władze carskie zamknęły zakład a pierwszy łódzki fotograf musiał opuścić miasto.
W 1863 roku powstał drugi łódzki zakład fotograficzny Dominika Zonera. W latach siedemdziesiątych w mieście pojawiły się jeszcze dwie pracownie fotograficzne.
Wybitną postacią wśród łódzkich fotografów był również Bronisław Wilkoszewski, który w 1896 roku wydał album "Widoki miasta Łodzi", cenny dzisiaj dokument obrazujący Łódź z końca XIX wieku.
Początki fotografii amatorskiej w Łodzi wiążą się również z nazwiskami Henryka Grohmana i Ryszarda Szymela, którzy wraz z założycielem pierwszego w mieście sklepu z materiałami fotograficznymi, Alfredem Pippelem, skupili wokół siebie duże grono fotoamatorów i ludzi interesujących się fotografią jako sztuką i wiedzą.
Pierwsza wystawa fotografii artystycznej w Łodzi zorganizowana została w 1904 roku przez niezrzeszonych fotografów w Salonie Artystycznym Zygmunta Bortkiewicza. Eksponowano na niej, oprócz łódzkich, znakomite gumy i przetłoki fotografików polskich z Warszawy, Lwowa, a także trzech Wiedeńczyków /znany wówczas zespół Trójlistek/. Było to wydarzenie na, które przyjeżdżały wycieczki z Warszawy.
Pierwszy konkurs fotografii amatorskiej zorganizowany został w 1909 roku przez Nową Gazetę Łódzką. Niestety przez złą organizację konkurs nie został rozstrzygnięty.
Początek zorganizowanemu ruchowi fotograficznemu dał, powstały w 1909 roku, Oddział Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, który utworzył sekcję fotograficzną. PTK zorganizował również konkurs, którego celem było pokazanie Łodzi i okolic. Konkurs ten był bardziej udany od poprzedniego. 10 kwietnia 1912 roku PTK sprowadził z Warszawy wystawę "Krajobraz Polski"- kilkaset fotogramów- uzupełnioną 28 fotogramami "Łodzi i okolicy". Tygodnik Łódzki - 21 kwietnia 1912 roku - zamieścił recenzję tej wystawy napisaną przez artystę malarza H. Szczyglińskiego, oraz artykuł Jana Bułhaka: "Artysta fotograf a krajobraz". W tym czasie kursy fotografii amatorskiej prowadził fotograf Stanisław Zaborowski.
I wojna światowa nie przerwała pracy łódzkich fotoamatorów . W 1916 roku zorganizowali oni wystawy z, których dochód przeznaczony został na akcję społeczną: "Ratujcie Dzieci". Pierwsze wystawy cieszyły się dużą frekwencją. Atmosfera wystaw jak i zorganizowany wówczas samorząd miejski sprzyjały zalegalizowaniu pierwszej placówki i Klubu Miłośników Fotografii. Nastąpiło to 3 lipca 1918 roku, choć faktycznie Klub działał od końca 1916 roku. Klub Miłośników Fotografii zajmował obszerny lokal przy ul. Rozwadowskiej 34 / obecnie Zamenhoffa / w którym obok dobrze urządzonej pracowni odbywały się permanentne wystawy indywidualnych członków Klubu. W 1922 roku Klub urządził pierwszą dużą zbiorową wystawę: 170 prac wykonanych w większości w tzw. technikach szlachetnych. Na dziesięciolecie działalności Klub zorganizował w Galerii Miejskiej w Parku Sienkiewicza Ogólnopolską wystawę Fotografii Artystycznej. Otwarcie wystawy nastąpiło 12 lutego 1927 roku. "Fotograf Polski", ówczesny miesięcznik, swój pierwszy numer na 1927 r. poświęcił Łodzi, a w następnym drukował jej obszerną recenzję.
Klub Miłośników Fotografii skupiał około 80 członków. Był to klub elitarny. Tarcia wewnątrz organizacyjne doprowadziły do wyodrębnienia dwóch organizacji: w 1929 roku przy Towarzystwie Przyrodniczym im. St. Staszica powstała Sekcja Fotograficzna podzielona na dwie grupy: fotografii artystycznej i fotografii elementarnej. W 1930 roku powstał Klub Miłośników Fotografii przy Polskiej YMCA.Oba te ugrupowania wzięły na siebie trud kształcenia młodych fotografów.
Wystawiennictwo fotografii artystycznej , reprezentację łódzkiego środowiska fotograficznego sprawował elitarny Klub ul . Zamenhoffa .
K. M. F. zorganizował w 1935 roku w Salonach Miejskiego Muzeum Historii i Sztuki im. Bartoszewiczów wystawę pod nazwą "Łódź i województwo łódzkie w fotografii". Eksponowano na niej 429 zdjęć w dwóch działach: artystycznym i ogólnym.
Do wybuchu II wojny światowej, poza kameralnymi wystawami w lokalu klubowym, innych wystąpień nie było.
W ruchu, który zaczął się zawiązywać po wojnie nie było ani jednego z przedwojennych pasjonatów fotografii.
Pierwszą okazję do skupienia się mieli fotografowie dopiero w 1947 roku. Wówczas to dyrektor niedawno powstałej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych z pomocą członków Klubu Wąskiej Taśmy zorganizowali wystawę w Galerii Miejskiej. Wzięli w niej udział fotograficy z całego kraju oraz studenci WSSP. Wystawa ta co prawda nie miała przychylnych recenzji ale ruch nią wywołany spowodował powstanie 11 listopada 1947 roku Klubu Miłośników Fotografii przy polskiej YMCA /nazwa zbieżna z przedwojenną/. Już po czterech miesiącach działalności Klub zorganizował wystawę prac swoich członków. Rok później Klub wystąpił z wielką wystawą "Łódź w fotografii". Została ona pozytywnie oceniona w recenzjach.
Był to już okres kiedy lokalne organizacje fotograficzne zaczęły się skupiać w Polskim Towarzystwie Fotograficznym, którego powstanie zainicjował Jan Bułhak, prezes Związku Polskich Artystów Fotografików. PTF, którego statut został zatwierdzony w 1948 roku, skupiał liczne kluby, więc i Klub Miłośników Fotografii w Łodzi postanowił do niego przystąpić. Stało się to 4 października 1949 roku.
2. HISTORIA I ZAŁOŻENIA PROGRAMOWE
Polskie Towarzystwo Fotograficzne Oddział w Łodzi zostało założone 10 marca 1949 r. Wtedy to doszło do podpisania Listy Założycieli Łódzkiego Oddziału PTF. 27 października 1949 roku zostało zorganizowane I Walne Zebranie Członków PTF O / Łodzi na, którym wybrano I Zarząd Łódzkiego Oddziału PTF - prezesem został Ignacy Płażewski. Za jego prezesury duży udział programowy poświęcało się problemom fotografii artystycznej - utworzono Stałą Komisję Kwalifikacyjną oraz Sekcję Fotografii Artystycznej. W kwietniu 1951 roku została zorganizowana I Wystawa Fotografiki Członków PTF O / Łodzi, prezentowana w Ośrodku Propagandy Sztuki w Łodzi. W kwietniu 1952 roku zorganizowano już II Wystawę Fotografiki w Galerii Biura Wystaw Artystycznych. W 1953 roku ówczesny prezes PTF O / Łodzi I. Płażewski obejmuje funkcję Delegata Zarządu Delegatury ZPAF w Łodzi, pełniąc ją do 1973 roku.
Kolejny znaczący rozwój Łódzkiego Oddziału PTF miał miejsce pod przewodnictwem prezesa PTF O /Łodzi Karola Kaspera w latach 1955 - 1961. Rozwiązane zostały kłopoty lokalowe - siedzibą Towarzystwa stał się Klub Fafik Centralnego Biura Technicznego Przemysłu Maszyn Włókienniczych przy ul. A. Struga 19. We wrześniu 1956 roku w w/w lokalu została otwarta III Wystawa Fotografiki. IV Wystawa / luty 1957 / miała szeroki oddźwięk w łódzkim społeczeństwie i została wysłana do USA, gdzie była eksponowana w 14 stanach.
Od 22 września Towarzystwo miało nowy lokal przy ul. A. Struga 2, który jako Salon Fotografiki ŁTF został otwarty wystawą fotografiki amerykańskiej. Była to wówczas trzecia galeria sztuki w Łodzi.
Dopiero w 1961 roku, w wyniku decentralizacji Oddziałów Polskiego Towarzystwa Fotograficznego i założenia Federacji Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce, PTF O /Łódź uzyskuje osobowość prawną, potwierdzoną nowym Statutem ŁTF w dniu 26 czerwca 1961 roku , zmienia swą nazwę na Łódzkie Towarzystwo Fotograficzne, stając się jednocześnie członkiem FSF. Wówczas od 10 lutego 1961 roku funkcję prezesa PTF O / Łodzi pełnił Zbyszko Rzeźniacki. Za jego prezesury, w 1966 roku, Salon Fotografiki i siedziba ŁTF zostaje przeniesiona na ul . Piotrkowską 102.
Przez 50 lat działalności Towarzystwo miało ośmiu prezesów. Pierwszym prezesem, wtedy jeszcze PTF, był Ignacy Płażewski, który pełnił swoją funkcję od października 1949 r. do sierpnia 1951 r., a następnie od kwietnia 1952 r. do kwietnia 1953 r.W międzyczasie prezesem był Zygmunt Frydrych . Funkcje tę pełnili następnie Mikołaj Zapędowski[IV. 1953 - VI. 1954], Edward Opoczyński[VI. 1954 - VI 1956], Karol Kasper[VI . 1955 – II. 1961], Zbyszko Rzeźniacki [ II. 1961 - 1992 ], Adam Zieliński [ 1992 - 2000 ] i Krzysztof Wojciechowski. Każdy z tych ludzi był jednocześnie twórcą i działaczem. Pracowali oni na rzecz ŁTF i tworzyli wizerunek towarzystwa poprzez swoją twórczość artystyczną.
W chwili obecnej władze Towarzystwa tworzą:
a) Walne Zebranie członków
b) Komisja Rewizyjna
c) Zarząd d)Sąd Koleżeński.
Walne Zebranie zwoływane jest przez Zarząd, wybiera przewodniczącego oraz ustala wytyczne dla działalności Towarzystwa.
Łódzkie Towarzystwo Fotograficzne w swym działaniu kontynuuje tradycje polskiej fotografii nieprofesjonalnej, wprzęga się w służbę współczesności i określa jej miejsce w przyszłości. Stanowi miejsce
przekazu wybranych problemów wiedzy, teorii, krytyki i historii polskiej i światowej fotografii, to miejsce wymiany doświadczeń autorskich, prezentacji promocji fotograficznych, inspirujących informacji, kształtowania świadomości oddziaływań kulturotwórczych.
Celem Towarzystwa jest przekazanie umiejętności sztuki fotografii i jej popularyzacji we wszystkich jej dziedzinach. Cele ŁTF są realizowane poprzez promocje i reprezentacje twórczości fotograficznej w kraju i zagranicą, upowszechnianie walorów artystycznych, poznawczych i kulturotwórczych fotografii. ŁTF jest miejscem gdzie istnieją odpowiednie warunki oraz klimat środowiska dla twórczości fotograficznej.
Instytucja ta zmierza do nadania polskiemu ruchowi fotograficznemu znaczącej rangi społecznej poprzez dbałość o wysoki poziom ideowo- artystycznej twórczości fotograficznej i organizacyjnej. ŁTF zakłada rozwój ruchu fotograficznego jako formy działania wyzwalającego ludzką aktywność w indywidualnych i zbiorowych poczynaniach twórczych.
Towarzystwo przywiązuje szczególną uwagę do wychowania młodzieży i rozwoju jej talentu fotograficznego.
Działalność szkoleniowa prowadzona jest poprzez dokształcanie w zakresie techniki, technologii, estetyki, historii i społecznych funkcji fotografii. Dokształcanie to jest prowadzane podczas kursów fotograficznych, sympozjów sztuki fotografii, prelekcji oraz odczytów i spotkań autorskich.
Podstawową formą przekazu wiedzy fotograficznej członkom i sympatykom towarzystwa są Wieczory Wtorkowe ŁTF. Poza przekazem programowych treści przez prelegentów i autorów z całego kraju, dają one możliwość poznania wybitnych artystów fotografików.
Działalność szkoleniowa to również rozwój księgozbioru fotograficznego liczącego ok.. 1200 pozycji książkowych krajowych i zagranicznych oraz tworzenie i eksploatacja fotograficznych pomocy szkoleniowych.
ŁTF prowadzi również działalność inspiracyjną twórczości fotograficznej. Polega ona na prowadzeniu systematycznej oceny prac członków ŁTF. Odbywają się ogólnie dostępne, stałe, miesięczne i kwartalne konkursy fotograficzne ŁTF. Towarzystwo organizuje również i prowadzi zespoły jurorów imprez fotograficznych. ŁTF postawił sobie za cel także ujawnianie i zabezpieczanie rozwoju talentów w dziedzinie fotografii. Aby wspomóc młodych twórców towarzystwo publikuje ich osiągnięcia, organizuje imprezy fotograficzne młodych fotografów oraz funduje stypendia twórcze ŁTF. Dodatkową motywacją jest fundusz nagród stworzony przez Towarzystwo. Zespołowe działania inspiracyjne twórczości fotograficznej mają na celu, między innymi, koncentrację uwagi nad monotematyczną fotografią kreacyjną i dokumentującą oraz aktualnymi kierunkami sztuki fotografii. Działania te to przede wszystkim organizacja plenerów i wycieczek fotograficznych. Po powrocie z tego typu wyjazdów szkoleniowych są tworzone wystawy po plenerowe, na których przedstawiane są dokonania twórców.
Organizowane są również konkursy barwnych przeźroczy i diaporam, które przyczyniają się do wydatnego udziału członków ŁTF w ogólnopolskich konkursach, których są często laureatami. Prace członków towarzystwa są wysyłane również na wystawy ogólnopolskie i międzynarodowe. Znaczący udział twórczości członków ŁTF w fotograficznych wystawach międzynarodowych FIAP potwierdzony został na 29 Międzynarodowej Wystawie Fotografii Artystycznej w Sao Paolo, gdzie Towarzystwo otrzymało I nagrodę dla najaktywniejszego twórczo klubu - Trofeum BANDELRANTE.
Prezentacja twórczości ma duże znaczenie dla tworzenia klimatu środowiska. Klimat ten jest podtrzymywany przez spotkania klubowe, na których członkowie mogą wymienić się doświadczeniami, uzyskać informację. Spotkania te mają też charakter towarzyski, co pozytywnie wpływa na zaspakajanie potrzeb psychospołecznych członków ŁTF.
ŁTF gromadzi również dowody twórczości swoich sympatyków. Prowadzona jest "Fototeka artystycznej fotografii m. Łodzi i województwa", "Fototeka laureatów wystaw członków ŁTF" oraz "Fototeki członków ŁTF".
Towarzystwo, dla upowszechniania fotografii i jej społecznego ruchu, współpracuje z organizacjami i instytucjami zainteresowanymi rozwojem sztuki. Współdziałanie z mecenatem państwowym sprawowanym przez Wydział Kultury i Sztuki Urzędu Miasta Łodzi, który udziela poparcia i pomocy finansowej w realizacji programów działalności ŁTF trwa od 1961 roku. Towarzystwo współpracuje z Polską Federacją Stowarzyszeń Fotograficznych, w której jest członkiem, założycielem i głównym realizatorem Forum Sztuki Fotografii PFSF w Uniejowie przez 20 lat. Działania te to także skupianie wokół ŁTF sponsorów imprez fotograficznych, prowadzenie fotograficznych serwisów prasowych z imprez i działań ŁTF, prezentacja wydarzeń artystycznych. Wynikiem współpracy ŁTF z Wydawnictwem Łódzkim jest między innymi , wydany w 1969 r. , album fotograficzny "Łódź". Album ten doczekał się kilku wydań. Do instytucji współpracujących z Towarzystwem należy również Związek Polskich Artystów Fotografików oraz Federacja Stowarzyszeń Kulturalnych W. M. Łódzkiego, która od 1976 roku patronowała i wspomagała finansowo Salon Fotografiki.
ŁTF jest również organizatorem Łódzkiego Triennale Fotografii oraz Dorocznego Łódzkiego Konkursu Fotografii Młodych.
ŁTF postawiło sobie za cel również poligraficzne dokumentowanie działań łódzkiego środowiska fotograficznego oraz tworzenie materiałów do dziejów sztuki fotografii w Łodzi.
Łódzkie Towarzystwo Fotograficzne w ramach uznania za swoją działalność kulturotwórczą zostało nagrodzone dyplomami i nagrodami pieniężnymi Ministra Kultury i Sztuki w 1966 r., 1983 r., 1986 r., otrzymało "Honorową Odznakę Miasta Łodzi" w 1980 r., było wielokrotnie odznaczane Medalami Polskiej Federacji Stowarzyszeń Fotograficznych "Za Twórczość Artystyczną" /1980, 1981, 1983,1986, 1987, 1988 /. W uznaniu działalności przez PSFS Towarzystwo zdobyło wielokrotnie pierwszą lokatę wśród 68 sfederowanych stowarzyszeń fotograficznych w Polsce. Za zasługi dla fotografii Ogólnopolski Komitet Organizacyjny Obchodów 150 - lecia Fotografii wyróżnił 21 członków ŁTF "Medalem 150 - lecia Fotografii".
Działalność organizacyjna ŁTF to organizacja walnych zebrań członków, posiedzeń zarządu, komisji statutowych i problemowych, spotkań klubowych i towarzyskich, wydawanie biuletynu informacyjnego, materiałów szkoleniowych, katalogów wystaw i innych opracowań z zakresu działalności statutowej Towarzystwa. Działalność ta to również udzielanie satysfakcji twórcom i działaczom w dziedzinie fotografii w postaci odznaczeń ŁTF zgodnie z regulaminami ustalonymi przez zarząd Towarzystwa. Złote medale ŁTF otwierają drogę do indywidualnej twórczej fotografii, ustalone zostały w 1960 r. Ponadto członkom ŁTF na dorocznych Wystawach fotografiki ŁTF, przyznawanych od 1961 r., wręcza się srebrne medale oraz dyplomy za twórczość artystyczną.
W połowie 1989 roku, wobec zasadniczych zmian ustrojowych i gospodarczych oraz wprowadzonego nowego Prawa o Stowarzyszeniach - Łódzkie Towarzystwo Fotograficzne postawione zostało wobec konieczności samorządności. Na zwołanym 9 stycznia 1990 roku Nadzwyczajnym Walnym Zebraniu Członków ŁTF pod hasłem "Być albo nie być ŁTF" Towarzystwo postanowiło zreformować swoją działalność. Dla utrzymania bazy lokalowej wprowadzono działalność gospodarczą ze szczególnym uwzględnieniem branży fotograficznej, 01 lipca 1990 roku otwarto sklep i usługi fotograficzne - komis i serwis napraw pod kierownictwem rzeczoznawcy Tadeusza Krzemińskiego. Odbyło się to kosztem części powierzchni Salonu Fotografii. Ponad to Towarzystwo prowadzi działalność reklamową.
W dniu 16 kwietnia 1991 roku na Walnym Zebraniu Członków ŁTF został uchwalony nowy Statut ŁTF, który w całości zatwierdził Sąd Wojewódzki w Łodzi w dniu 11 sierpnia 1991 roku.
30 marca 1992 roku, po 31 latach nieprzerwanego sprawowania funkcji prezesa, Zbyszko Rzeźniacki zrezygnował z pełnienia tej funkcji na rzecz młodego pokolenia członków. Walne Zebranie, w uznaniu zasług dla rozwoju ŁTF, przyznało mu tytuł Honorowego Prezesa ŁTF. Nowym prezesem został wówczas Adam Zieliński. Pod jego kierownictwem nastąpiła nowelizacja działań Towarzystwa. W listopadzie 1994 roku dla upamiętnienia 45 - lecia istnienia zorganizowane zostało w Galerii Fotografii ŁTF "Sympozjum Fotografii ŁTF" na, które przybyło wielu znawców przedmiotu, historyków, krytyków sztuki, między innymi Urszula Czartoryska, Lech Lechowicz, Krzysztof Jurecki, Stefan Wojciechowski.
W chwili obecnej prezesem Towarzystwa jest Krzysztof Wojciechowski.
3 SALON FOTOGRAFIKI ŁTF
Fotografia, zdaniem członków Łódzkiego Towarzystwa Fotograficznego, jest językiem uniwersalnym, stała się nieodzownym środkiem rejestracji i dokumentacji zjawisk. To metoda różnorodnych badań naukowych, środek masowego przekazu, pełnoprawny środek artystycznego wyrazu, hobby uprzemysłowionej ludzkości.
Fotografia jest nieodzownym elementem nowoczesnej świadomości. Jest środkiem poznania i przekazu faktów, myśli i przeżyć sięgających poza osobiste doświadczenia. Stanowi trwały ślad mijającej teraźniejszości. Jej przystępność stanowi o wyjątkowej wartości kulturotwórczej wyzwalającej naszą aktywność twórczą. Jest szeroko dostępną płaszczyzną dialogu twórcy z odbiorcą, pomostem pomiędzy sztuką a techniką. Obcowanie z fotografią, jej uprawianie to wzorcowa forma aktywności w głównym nurcie społeczno - kulturalnym. To możliwość kształtowania osobowości, postaw społecznych w kontekście ideałów wychowania - model aktywnego spożytkowania czasu wolnego. Fotografia powszechna, nieprofesjonalna, po opanowaniu techniki i estetyki staje się uszlachetniającym nałogiem, pobudzającym świadomość tworzenia, poczucie piękna. Powoduje stawianie sobie wyższych wymagań, perfekcji opracowań fotograficznych. Fotografia pomaga zrozumieć co dobre a co złe, co piękne a co brzydkie, co wartościowe a co bez wartości - nie tylko w fotografii ale w przedmiotach przez siebie wytworzonych, w działaniach codziennych w miejscu pracy zawodowej i w swym domu. Fotografia nieprofesjonalna, nieskrępowana wymaganiami zleceniodawcy, posiada cechy autentycznych potrzeb wyrażania przeżyć i przemyśleń twórczych autora oraz obejmuje szeroki horyzont tematyczny twórczości i działań.
Podstawową formą działalności Towarzystwa, pozwalającą na spełnienie wyżej wymienionych założeń ideologicznych, jest prowadzenie stałej Galerii Fotografii.
Myśl założenia stałego Salonu wystawowego, prezentującego najlepszą fotografikę łódzką, krajową i zagraniczną, pozwalającego na śledzenie nowoczesnej myśli plastycznej i nowych wartości poznawczych artystycznej fotografii zrodziła się w 1957 r. z inicjatywy Zbyszko Rzeźniackiego, Karola Kaspera, Jerzego Neugebauera, Andrzeja Szabłowskiego. Dokładnie 29 VIII 1957 r. Zarząd ówczesnego Polskiego Towarzystwa Fotograficznego Oddział w Łodzi postanowił przeznaczyć na cele wystawowo - klubowe lokal przy ul. A. Struga 2, natomiast w roku 1966 ŁTF uzyskało od władz miasta nowy lokal przy ul. Piotrkowskiej 102 - siedzibę obecnego Salonu Fotografiki.
Salon Fotografiki jest czwartym - po Poznaniu, Krakowie i Warszawie - stałym, permanentnie działającym lokalem wystawowym w Polsce.
Pierwsza ekspozycja została zrealizowana w 22 IX 1957 r - była to wystawa fotografiki amerykańskiej.
Galeria Fotografii ŁTF to urzeczywistnienie idei prezentacji fotografiki łódzkiej, krajowej i zagranicznej. Poprzez wystawy tam prezentowane umożliwia zwiedzającym obserwowanie rozwoju fotografii oraz zmieniających się trendów i kierunków tej sztuki. Pozwala na poznanie fotografii piktoralnej, narracyjnego reportażu ze szczególnym uwzględnieniem reportażu artystycznego, awangardowej, analitycznej, zaangażowanej, socjologicznej, kreacyjnej i konceptualnej.
Działalność Salonu wyraźnie wpływa na podniesienie ogólnej kultury fotograficznej w Łodzi, inspiruje wielu młodych fotografików oraz filmowców.
Salon Fotografiki ŁTF wypracował ambitny profil wystawowy. Prezentowane są w nim wystawy fotografiki członków Związku Polskich Artystów Fotografików, wystawy artystycznej fotografiki nieprofesjonalnej, członków Polskich Stowarzyszeń Fotograficznych, także wystawy zagraniczne reprezentujące fotografikę Austrii, Czech, CHRL, Finlandii, Francji, Grecji, Holandii, Meksyku, Niemiec, Rumunii, Szwecji, USA, Wielkiej Brytanii, Włoch, Rosji.
Rozległa problematyka prezentowanych w Salonie prac fotograficznych mieści problemy człowieka, portret psychologiczny, przyrodę, krajobraz, problematykę społeczną, fotografię poszukującą i analityczną.
Aktualnie w sztuce, coraz częściej pojawia się stwierdzenie, że "nowe" przestaje znaczyć "lepsze" i skierowuje się ona w stronę zjawisk opartych na określonych kryteriach. Przeważa sztuka przedstawiająca ze wzrastającym udziałem fotografii. Obecnie fotografię artystyczną stanowi przede wszystkim fotografia kreacyjna - "wyrażająca" ,będąca kreacją problemów współczesności, wizją przyszłości, problemem ponadczasowym oraz fotografia dokumentująca "mówiąca", dokumentująca współczesność, objawiająca zjawiska i je diagnozująca, określająca perspektywy tych zjawisk, definiująca naszą współczesność, kontynuująca tradycje dokumentu psychologicznego i społecznego. Funkcja fotografii artystycznej jest spełniona wówczas przez autora jeśli przekazuje coś ważnego o człowieku, jego życiu, o społeczności, o polityce, o historii, prezentuje wysoką rangę problemu selektywnie odrzucając to co lokalne i nie zrozumiałe dla widza obcego a wartości merytoryczne fotogramu wzbogacone są przez poszukiwania formalne i eksperyment oraz perfekcję warsztatu fotograficznego. Wartość oceny fotografii uzależniona jest zatem od walorów treściowych, poznawczych, twórczych i estetycznych oraz wymaganego poziomu technicznego dzieła, a także świadomości i stylu autora. Uznać można, że działalność wystawowa w Galerii Fotografii ŁTF spełnia powyższe wymagania. Jest ona dowodem świadomości twórczej i ambitnych działań autorów oraz właściwego klimatu środowiska fotograficznego.
Doroczne wystawy fotografii ŁTF zlokalizowane w głównym nurcie działalności Towarzystwa stanowią o jego randze, tworzą twórczą elitę. Wystawy te są starannie przygotowywane przez organizatorów i ich komisarzy, posiadają regulaminowe wymagania od uczestników, jurorowane są przez członków związku twórczego ZPAF, zaopatrywane każdorazowo w ilustrowany katalog wystawy. Prezentowane są gościom na uroczystych wernisażach a wybrane prace laureatów nagród tworzą zbiór archiwalny ŁTF i umieszczane są w Fototece Twórczości Członków ŁTF - są to więc wystawy nobilitujące autorów.
Doroczne wystawy artystycznej fotografii członków stanowią akt promocji twórczości, dowodzą o nabytej wiedzy i talencie autorów .
Od września 1997 roku w Galerii Fotografii ŁTF prezentowany jest cykl wystaw z okazji 50 - lecia Łódzkiego Towarzystwa Fotograficznego.
Cykl ten otwarła "Wystawa Fotografii Laureatów Złotych Medali ŁTF’. Wystawy i wernisaże były z reguły wydarzeniami artystycznymi i niepisanymi świętami Towarzystwa. Za nagrody wystaw służyły "Medale i Dyplomy za Twórczość Artystyczną" zaprojektowane przez artystę plastyka Zdzisława Waltera i wykonane przez Mennicę Państwową. Każdego roku Jury miało do dyspozycji jeden złoty medal, dwa srebrne, trzy brązowe i cztery dyplomy, lecz nie zawsze je w pełni wykorzystywano ze względu na wysokie wymagania stawiane autorom prac. Od 1961 roku przyznano 26 złotych, 44 srebrnych i 54 brązowych medali. Podczas czterdziestoletniej działalności Galeria Fotografii ŁTF zaprezentowała 414 wystaw fotograficznych /w tym 62 wystawy zagraniczne/ obejmujących łącznie 36 tysięcy fotogramów i stała się znaczącym ośrodkiem kulturalnym w Polsce. "Wystawa Fotografii Laureatów Złotych Medali ŁTF" jest dowodem nieprzerwanej, twórczej pracy łódzkich fotografów.
Druga wystawa z tego cyklu to "Portret" w twórczości członków Łódzkiego Towarzystwa Fotograficznego /wrzesień 1997 r./. Wystawa ta jest pierwszą próbą prezentacji i opisania wybranej, tematycznej twórczości członków ŁTF powstałej na przestrzeni ostatnich 50 lat . Wystawa "Portret" ma charakter retrospektywny, składa się wyłącznie z prac zgromadzonych w Archiwum Twórczości Członków ŁTF. Pokazuje szerokie spektrum wzajemnie uzupełniających się i równoprawnych koncepcji fotografii portretowej. Atutem wystawy jest to , że wszystkie prace są oryginalnymi zdjęciami pochodzącymi z czasów ich powstania. Prace na wystawie tworzą pewne sekwencje interpretacyjne i bloki formalne. Są to dialogi zdjęć, dialogi twórczej wyobraźni ich autorów.
Kolejną wystawą są "Impresje Łódzkie" w twórczości członków ŁTF /maj 1998 r./. Prace na niej wystawiane powstawały od lat czterdziestych kończąc na dziewięćdziesiątych naszego wieku. Z tego też powodu jest to wystawa wyjątkowa. Łódź jest miastem ciągle się zmieniającym - to właśnie autorzy chcieli pokazać. Na zdjęciach widać ginące drewniaki, nowo powstałe wieżowce, wielkie place budowy jak i gołębie nad Widzewem. Wystawa ta to nie tylko historia miasta, rejestruje ona także trendy panujące w sztuce fotograficznej. Obok nostalgicznych zdjęć z lat czterdziestych są zdjęcia zimne, ostre a mimo to odrealnione, nawiązujące do ckliwego socrealizmu jak i próby nowoczesnego reportażu, zdjęcia ze szkoły "poszukujących" i "realistów". Wystawa tworzy obraz miasta w którym żyliśmy kiedyś i żyjemy teraz.
Czwartą wystawą z tego cyklu / grudzień 1988 r. / jest "Pejzaż". Fotografia krajobrazowa jest jednym z najwcześniej i najczęściej uprawianym rodzajem fotografii w historii jej istnienia. Inspiracją do jej uprawiania jest wrodzona potrzeba człowieka utrwalania swoich wrażeń oraz dzielenia się z innymi pięknem odkrywanych krajobrazów, często egzotycznych lub atrakcyjnych ze względu na formę, treść lub nastrój. Wynika z potrzeby tworzenia "prywatnych" obrazów opartych o własną wrażliwość, estetykę, wiedzę. Fotografowanie krajobrazu to pouczająca "zabawa" w poszukiwanie: tematu, kadru, motywu, światła i nastroju. Naszkicowany na tej wystawie obraz łódzkiej fotografii krajobrazu ostatnich 50 lat, pokazuje jego bogatą treściowo i stylistycznie różnorodność i reprezentatywność w stosunku do panujących w kraju trendów w tej dziedzinie.
Łódzkie Towarzystwo Fotograficzne wysoko ceni ludzi o postawach twórczych, wrażliwych na problemy społeczne, aktywnych w działaniu, wnoszących swój wkład dla rozwoju życia społeczno - kulturalnego. Takimi właśnie są twórcy wystawiający swoje prace w Galerii Fotografii ŁTF. Takimi też byli twórcy i jednocześnie prezesi ŁTF: Ignacy Płażewski, Karol Kasper, Zbyszko Rzeźniacki.