Przejdź do treści

Od momentu, kiedy człowiek jako istota myśląca wyodrębnił się z całości świata przyrodniczego, zagadnienie śmierci stało się przedmiotem rozważań we wszystkich systemach filozoficznych i religijnych. „Żadna istota, prócz człowieka – mówił A. Schopenhauer – nie dziwi się swemu istnieniu. Ale między ludźmi jest wielu nie dziwiących się, którym przyroda nie daje nic do myślenia” (”O wolności ludzkiej woli”). „Kto nie zna celu swego istnienia ten nie wie ani kim jest sam, ani czym jest świat” – pisał Marek Aureliusz.

Żaden człowiek nie jest w stanie w pełni zrozumieć całego świata i to niezależnie , czy poznał własne wnętrze czy nie. Może mu się wydawać , może być nawet całkowicie przekonany , że wie czemu, Ale to jest oszukiwanie samego siebie , uspokajanie własnego sumienia.

„I cierpienie musi mieć sens, cierpienie jest przecież nierozłączną częścią życia, tak samo jak los i śmierć. Bez cierpienia i śmierci życie człowieka nie może osiągnąć pełni”

 

Wśród czynników kreujących osobowość człowieka, obraz świata w którym żyje odgrywa zasadniczą rolę. Przez obraz świata realnego rozu­miemy pojęcie światopoglądu. Światopogląd jest nie tylko najogólniejszym ale całościowym, syntetycznym obrazem całego otaczającego nas świata. Ma on długą i zróżnicowaną historię w życiu pojedynczych ludzi, jak i społe­czeństw. Odbiło się to na zainteresowaniach nauk, dla których światopogląd z racji swego charakteru i funkcji stanowił ważny przedmiot jego badań (Gu­rycka, 1996).

Subskrybuj myśl filozoficzna