Przejdź do treści

Wszystko na temat procesu edukacji i pedagogiki osób niepełnosprawnych i upośledzonych umysłowo - zapraszamy do sprawdzenia kategorii, w której znajdują się artykuły na temat pedagogiki specjalnej. Informacje, porady, wnioski lekarzy i wiele więcej.

Przedmiotem naszych rozważań w tym rozdziale będzie przebieg procesu akceptacji dziecka upośledzonego przez jego rodziców oraz czynniki na niego wpływające. Postawa rodziców wywiera istotny wpływ na zachowanie się dziecka, jak również na kształtowanie się jego osobowości i sposobu bycia. Pierwsze kontakty dziecko nawiązuje najczęściej z matką, a później już z obojgiem rodziców, którzy pomagają mu się przystosować się do sytuacji życiowej.

Kształcenie specjalne to planowy, systematyczny proces oddziaływania dydaktyczno-wychowawczego na uczniów niepełnosprawnych. W zależności od wieku, rodzaju i stopnia niepełnosprawności kształcenie specjalne odbywa się w przedszkolach specjalnych, szkołach (klasach) specjalnych podstawowych, zawodowych i średnich w ramach nauczania indywidualnego oraz innych form organizacyjnych. Coraz częściej kształceniem specjalnym objęte są dzieci pozostające w szkołach masowych, np. dzieci z parcjalnymi zaburzeniami, dzieci przewlekle chore.

Padaczka kojarzy się z objawami chorobowymi polegającymi na wystąpieniu drgawek połączonych z utratą przytomności i upadkiem.

Obecnie wiemy ,że padaczka obejmuje znacznie szerszy zakres objawów.

Padaczkę najczęściej definiuje się jako zespół objawów somatycznych , wegetatywnych i psychicznych , który może występować na podłożu zmian morfologicznych i metabolicznych w mózgu.

Surdopedagogika (łac. surdus głuchy) jest to dział szczegółowy pedagogiki specjalnej zajmujący się teoretycznymi i praktycznymi problemami kształcenia i wychowania jednostek z wadami słuchu i wadami mowy wynikającymi z zaburzeń słuchu. Stopień utraty słuchu może być różny od lekkiego niedosłuchu do pełnej głuchoty. Duże znaczenie ma ustalenie stopnia niedosłuchu i klasyfikacja dzieci z wadami słuchu.

Począwszy od lat czterdziestych psychiatrzy bardzo rozmaicie opisywali dzieci nadpobudliwe, ogromnie nieuważne i impulsywne. Przypisywano im minimalne dysfunkcje (mikrouszkodzenia) mózgu, dziecięcy zespół psychoorganiczny, reakcję hiperkinetyczną wieku dziecięcego, zespół nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci. W ostatnich czasach mówi się o tzw. zespole nadpobudliwości ruchowej z deficytem uwagi ADHD. Tak częsta zmiana nazwy odzwierciedla niepewność badaczy zarówno, co do przyczyny, jak i nawet do ścisłych kryteriów diagnostycznych tych zaburzeń.

Subskrybuj Pedagogika specjalna