Teoria behawiorystyczna – regulacja zachowania człowieka przebiega na poziomie reaktywno-nawykowym S->R (s –bodziec, R – reakcja). Behawioryści odrzucili model człowieka aktywnego i samodzielnego, określonego przez wewnętrzne motywy i dążenia. Osobowość człowieka jest dla nich rezultatem struktury uwzniośleń (społecznego uczenia się ).

Śledząc rozwój dziecka od jego urodzenia do dojrzałości widzimy, jak z niedołężnego stworzenia, zdanego całkowicie na opiekę i pielęgnację dorosłych, wyrasta ono stopniowo na istotę coraz mądrzejszą, bardziej świadomą i samodzielną, coraz lepiej orientującą się w otaczającej je rzeczywistości i umiejącą działać w niej i oddziaływać na nią w sposób bardziej celowy i rozumny.

Na wstępie mojej pracy pragnąłbym wyjaśnić znaczenie pojęć, wydawałoby się prostych, a przecież jak że złożonych: socjalizacja i rodzina. Jeśli chodzi o pierwsze z nich to powołując się na wyjaśnienia słownikowe oznacza ono: „uspołecznienie, przysposobienie do życia w społeczeństwie