EMOCJA – (poruszenie, wzruszenie) osobnik zostaje czymś poruszony. Poruszenie to może przyjść od zewnątrz lub od wewnątrz. Zawsze jednak powstaje z odzwierciedlenia jakiś przedmiotów lub zjawisk wewnętrznych lub zewnętrznych. N.K. Bykow określa emocje jako skomplikowane reakcje organizmu, u podstaw, których leżą złożone bezwarunkowe lub warunkowe związki pochodzenia intro- i eksteroceptywnego.

Dojrzewanie biologiczne i związany z nim rozwój psychiczny obejmuje wiek od około 11-12 roku życia do około 18-19 roku życia, przy odchyleniach indywidualnych tak w jedną jak i w drugą stronę. W polskiej psychologii stosuje się najczęściej nazwę w i e k d o r a s t a n i a.

Okres ten obejmuje dwie fazy, które w przybliżeniu oddziela 16 rok życia.

Faza I - zwana dojrzewaniem, pokwitaniem, faza biologiczna – charakteryzuje

się ogólnym niezrównoważeniem, wyrażającym się w nadmiernej

Nie można podać jednoznacznej definicji pojęcia „emocja”. Jedni traktują ją jako pewien stan, inni definiują ją jako proces i określenia te można by mnożyć. Źródłem emocji jest obiektywnie istniejąca rzeczywistość. Człowiek odzwierciedlając ją ustosunkowuje się do niej: cieszy się, kocha, smuci, gniewa, cierpi. I właśnie to przeżywanie stosunku do siebie samego i do otoczenia, to właśnie emocje i uczucia. Wynika więc z tego wszystkiego, że procesy emocjonalne regulują stosunki pomiędzy człowiekiem a otoczeniem.

Źródłem emocji i uczuć jest obiektywnie istniejąca rzeczywistość. Człowiek odzwierciedlając otaczającą go rzeczywistość ustosunkowuje się do niej, cieszy się, martwi, kocha, smuci, gniewa, cierpi.