Akt samobójczy jest rezygnacją jednostki z życia. To najtragiczniejszy przejaw dezintegracji społecznej i osobowościowej świadczącym, że nie istnieją już mechanizmy integracyjne spajające jednostkę z szerszymi strukturami społecznymi i z samą sobą.

„Klasyk socjologicznej analizy zachowań samobójczych Emile Durkheim dowodził, że samobójstwa nie są efektem indywidualnych (psychologicznych) skłonności, ale zjawiskiem determinowanym w największym stopniu cechami grup społecznych, z których samobójcy się wywodzą i typem społeczeństwa, w którym żyją.”

Zjawisko samobójstwa, jako sposób rozwiązywania konfliktów wewnętrznych człowieka, spowodowane może być licznymi okolicznościami i czynnikami. Jest to między innymi obecność szczególnego stanu emocjonalnego, będącego w rzeczywistości stanem depresyjnym. Samobójstwo nie jest zazwyczaj aktem przypadku, lecz ciągiem wzajemnie powiązanych myśli i czynów.

Z pewnością w życiu każdego z nas są okresy , kiedy po prostu nie potrafimy sobie wyobrazić, jak zdołamy przeżyć następny dzień; gdy życie nie wydaje się warte męki i cierpień, do których znoszenia nas zmusza.

Może straciliśmy ojca, matkę lub bliskiego przyjaciela;

zawiedliśmy się na ukochanej osobie; nie zaliczyliśmy roku lub straciliśmy pracę, którą lubiliśmy.

Jednak jakkolwiek "uzasadnione" i silne są te uczucia ostatecznej beznadziejności i towarzyszące im przelotne pragnienia, aby skończyć z tym wszystkim, większość z nas nie poddaje się temu impulsowi.