W starożytności rolę sztuki określano jako wywoływanie indywidualnych, osobistych każdej jednostki, przeżyć o silnym podłożu emocjonalnym, bliskim nieraz ekstazie. Ich treść charakteryzowała zarówno te procesy, które prowadziły do zobiektywizowanych faktów twórczych, jak i te, które spełniały się w intensywności samego przeżycia.