Wszystko co robimy ma jakąś przyczynę, powód nie zawsze przez nas uświadomiony. Przyczyny naszego postępowania to motywy.

Motywy można podzielić na:

· biologiczne, np. głód

· społeczne, np. altruizm

· pośrednie między biologicznymi a społecznymi, np. działanie pod wpływem gniewu, zazdrości, z pobudek religijnych.

Aby zrozumieć zachowania ludzi musimy zrozumieć zasady motywacji. Motywację możemy określić jako cel, zamiar, intencję, ukierunkowanie na cel, potrzebę, brak, popęd, pragnienie.

Psycholodzy używają terminu popęd, gdy źródło motywacji ma charakter biologiczny. Terminów motyw, potrzeba używają, gdy chodzi o motywację społeczną lub psychologiczną.

Motywację charakteryzuje:

1. wzbudzanie energii

2. ukierunkowanie wysiłku na określony cel

3. selektywne zwracanie uwagi na istotne bodźce {zmniejszona wrażliwość na bodźce nieistotne}

4. zorganizowanie pojedynczych reakcji w zintegrowany wzorzec czy sekwencję

5. wytrwałe kontynuowanie ukształtowanej w ten sposób czynności

dopóki nie zostaną zmienione warunki, które ją zapoczątkowały.

Motywacji przypisuje się zmienność zachowania ludzi. Psychologowie zastanawiają się dlaczego jednostki, którym zapewniono takie same warunki, o takich samych zdolnościach różnie rozwiązują na przykład testy. Dlaczego finałem dwóch drużyn, o takich samych umiejętnościach, jest wygrana jednej a przegrana drugiej? Tłumaczą to różnicą w poziomie motywacji. Motywacja to siła woli, sprężyna napędowa zachowania.

Radykalni behawioryści {B.F.Skinner} twierdzą, że w tłumaczeniu zachowań nie ma miejsca dla stanów motywacyjnych psychicznych. ,,Według nich, o ważnych różnicach w zachowaniu decyduje wzmocnienie następujące po reakcjach, a nie poprzedzająca je motywacja.

Według P.T.Younga ,,pojęcie motywacji jest niezmiernie szerokie – tak, że psychologowie usiłują je zawęzić eksponując ten lub inny aspekt złożonych procesów determinacji zachowania. dwa najważniejsze aspekty to aspekt energetyczny oraz...regulacja i ukierunkowanie.

Możemy definiować badania nad motywacją szeroko jako poszukiwanie wszelkich czynników determinujących działania zwierząt i ludzi.”

G.Murphy uważa motywację za ,,ogólną nazwę dla faktu, że działania organizmu są częściowo zdeterminowane jego własną naturą czyli wewnętrzną strukturą .

Według J.W.Atkinsona „ termin motywacja odnosi się do wzbudzania tendencji do działania, której dana osoba doświadcza jako ,,chęć czegoś”. Szczególny cel konkretnego stanu motywacyjnego jest określony przez sytuację.

Podobne stanowisko zajął A.H.Maslow. „Trafna teoria motywacyjna powinna zakładać, że motywacja jest stała, nigdy nie zanikająca, podlegająca wahaniom i złożona oraz, że jest prawie uniwersalną właściwością praktycznie każdego stanu organizmu.

J.S.Brown uważa „specyficzną zmienną jako motywacyjną:

1. jeżeli umożliwia ona i aktywizuje kilka różnych reakcji

2. jeżeli zakończenie lub przerwanie jej po wystąpieniu nowej reakcji prowadzi do wyuczenia się tej reakcji

3. jeżeli nagły wzrost jej siły powoduje zaniechanie reakcji

4. jeżeli skutek oddziaływania tej reakcji na zachowanie nie może być przypisany żadnemu innemu procesowi, na przykład uczeniu się, wrażeniom, wrodzonym zdolnościom i nastawieniom.

Różni badacze kładą nacisk na różne kwestie, wszyscy jednak są zgodni iż procesy motywacyjne odpowiedzialne są za to, że „ zachowanie w ogóle występuje; że niektóre operacje wywołują różnorodność reakcji; że reakcje różnią się swą siła; że zachowanie jest ukierunkowane; że pewne rodzaje zdarzeń następujących po pewnym ciągu zachowań mogą je wzmocnić {inne osłabić}.”

J.Reykowski mechanizmem motywacyjnym nazywa taki mechanizm, który warunkuje zdolność do wykonywania czynności ukierunkowanych na osiąganie wyników. Wynikiem może być zmiana zewnętrznego stanu rzeczy, zmiana w samym sobie lub zmiana własnego położenia. Taki świadomy wynik to cel.

Warunki powstawania procesu motywacyjnego:

1. wynik musi być przez człowieka oceniany jako użyteczny

2. człowiek musi mieć przeświadczenie, że cel jest osiągalny.

Motywację charakteryzują dwie właściwości:

1. kierunek – wynik ku któremu zmierza czynność

2. natężenie, na które składa się:

a) siła czyli stopień, w jakim dany motyw panuje nad innymi, jest wskaźnikiem wytrwałości w dążeniu do celu

b) wielkość – liczba czynności potrzebnych do osiągnięcia wyniku, np. poziom aspiracji

c) intensywność – mobilizacja organizmu związana z realizacją celu.

Wynik możemy nazwać użytecznym, gdy przyczynia się bezpośrednio {np. lek przeciwbólowy dla cierpiącego człowieka} lub pośrednio {np. recepta i pieniądze na wykupienie leku} do redukcji napięcia motywacyjnego „...jeśli cokolwiek {stan rzeczy} ma się stać dla człowieka użyteczne, musi istnieć napięcie, do zredukowania którego ten stan rzeczy może się przyczynić pośrednio bądź bezpośrednio, a także człowiek musi zdawać sobie sprawę z tego, że ów stan rzeczy {obiekt, sytuacja} posiada zdolność do redukcji napięcia motywacyjnego. Tę zdolność stanu rzeczy do redukcji napięcia motywacyjnego będziemy nazywać jego wartością gratyfikacyjną.

Napięcie motywacyjne może być dodatnie lub ujemne. Napięcie ujemne powstaje, gdy pozbawimy jednostkę czegoś, gdy atakujemy ją, gdy jej potrzeby są niezaspokojone, gdy coś jej zagraża. Z napięciem dodatnim mamy do czynienia wtedy, gdy jednostka chce realizować nowe, atrakcyjne zadania, gdy osiąga satysfakcję, gdy podejmuje nowe formy aktywności.

J.Reykowski podaje następujące formy redukcji napięcia motywacyjnego:

1. osiągnięcie pożądanego stanu rzeczy przez wykonanie czynności konsumacyjnych {np. zjedzenie czegoś przez osobę głodną, pełnienie roli kierowniczej przez człowieka żądnego władzy}

2. spontaniczny spadek napięcia, które trwało zbyt długo

3. zmiana napięcia jako skutek zmian zachodzących w ustroju, w rytmie czynności życiowych

4. usunięcie napięcia przez inne, konkurencyjne napięcie o dużej sile

5. redukcja napięcia pod wpływem silnych podrażnień i związanych z nimi gwałtownych reakcji {np. akty agresji}

6. redukcja napięcia pod wpływem narkotyków, środków uspokajających, alkoholu

Jednym z najważniejszych problemów teorii motywacji jest odpowiedź na pytanie od jakich warunków zależy wartość gratyfikacyjna obiektu. U ludzi zależy ona od:

1. bodźców sensorycznych redukujących popędy

2. mechanizmów wtórnego wzmocnienia – wtórna kara i nagroda

3. zgodności z systemem oczekiwań jednostki {poglądy, normy, wartości, przekonania}

4. nowości, złożoności, zmienności obiektu

5. stopnia podwyższenia mniemania jednostki o sobie, zwiększenia zakresu jej doświadczeń i możliwości

6. poczucia kompetencji i efektywności jednostki w związku z działalnością związaną z obiektem

Składnikiem procesu motywacyjnego jest antycypowana wartość gratyfikacyjna czyli stan jaki spodziewamy się osiągnąć. Zależy ona od:

1. jakości wyniku – to znaczy, że te same napięcia mogą być redukowane przez obiekty różniące się jakościowo

2. ubiegłych doświadczeń z wynikami danej kategorii, np. obiekt, którego nie znamy nie ma dla nas żadnej antycypowanej wartości gratyfikacyjnej, w miarę nabywania doświadczeń nabiera on dla nas coraz większej wartości by następnie ją utracić na skutek przyzwyczajenia; tu ważny jest wpływ doświadczenia sukcesu lub porażki przy osiąganiu celu – u dzieci w wieku 6-9 lat pod wpływem niepowodzeń wartość gratyfikacyjna wyniku maleje, u niektórych dorosłych wzrasta

3. dostępności wyniku – im wynik trudniej dostępny, im rzadziej się go osiąga, tym większa wartość gratyfikacyjna

4. dystansu psychologicznego wobec wyniku – dystans między aktualnym stanem a wynikiem określają: odległość fizyczna, liczba operacji, czas; wartość gratyfikacyjna obiektu maleje wraz ze wzrostem dystansu psychologicznego, np. jeśli nagroda jest oddalona w czasie od czynności, to jej wpływ na czynność jest mniejszy, niż gdy nagroda jest stosowana zaraz po jej wykonaniu.

„Po to, aby powstał motyw, czyli proces sterujący czynnościami, musi wytworzyć się przeświadczenie, że określona czynność doprowadzi do wyniku, który posiada użyteczność dla jednostki. Takie przeświadczenie może opierać się na doświadczeniach lub na myślowej analizie sytuacji. Ocena prawdopodobieństwa osiągnięcia wyniku zależy od:

1. doświadczeń, ich częstości, świeżości i pierwszeństwa – człowiek jako bardziej prawdopodobne ocenia takie wyniki, które ostatnio udało mu się osiągnąć, które często osiągał w przeszłości, które osiągnął przy pierwszym zetknięciu z problemem

2. oceny użyteczności wyniku: pozytywnej lub negatywnej – ludzie często przeceniają wyniki pozytywne a nie doceniają negatywnych

3. wielkości prawdopodobieństwa – ludzie maja tendencje do przeceniania małych i niedoceniania dużych prawdopodobieństo

„Po to, aby motywacja w ogóle została uruchomiona, podmiot musi przypuszczać, że ma szanse osiągnięcia wyniku. Kiedy szanse subiektywne są równe zeru, motyw nie zostaje uruchomiony. Stan, jaki wówczas występuje, można opisać jako życzenie, niespełnialne pragnienie itp. Również szanse równe jedności nie wzbudzają motywacji, ponieważ odpowiadają one sytuacji, gdy wynik już został osiągnięty. Dopóki nie został nieosiągnięty, zawsze istnieje prawdopodobieństwo, choćby minimalne, nieosiągnięcia go.”

Tak więc, aby powstała motywacja, subiektywne prawdopodobieństwo osiągnięcia wyniku musi być większe od zera, a mniejsze od jedności.

Przyrost prawdopodobieństwa może wzmagać motywację, jednak przy bardzo dużej pewności motywacja może się obniżyć.

Wraz ze wzrostem prawdopodobieństwa sukcesu maleje prawdopodobieństwo niepowodzenia. Jeśli prawdopodobieństwo niepowodzenia wzrasta, może wzrosnąć poziom motywacji.

„ Ponieważ poszczególne składniki procesu emocjonalnego ulegają zmianom , nieraz dość szybkim, zarówno pod wpływem tego, co dzieje się w samej jednostce {wahania związane z czynnościami narządów wewnętrznych, procesami przemiany materii, aktywnością umysłową}, jak i pod wpływem tego, co dzieje się w jej otoczeniu zewnętrznym {zmiana warunków, dopływ nowych informacji}, zmienia się odpowiednio siła procesów motywacyjnych, a przez to ich wzajemne relacje. W rezultacie w zachowaniu się człowieka przejawiają się różne motywy, z tym jednak, że całość zachowania określona jest przez motywy najsilniejsze, które najczęściej osiągają kontrolę nad zachowaniem się. Motyw, który osiągnął kontrolę nad zachowaniem się, oddziałuje zarówno na kierunek podejmowanych czynności, jak i na ich przebieg.”

Dzięki motywacji człowiek wyznacza sobie cele, kierunki działania, które mogą przybierać następujące formy:

1. wybranie określonego celu spośród wielu już istniejących np. kierunek studiów

2. sformułowanie poziomu aspiracji w ramach określonego ogólnie kierunku działania

3. samodzielne wymyślenie sobie celu.

Motywacja ma wpływ na procesy umysłowe {spostrzeganie, myślenie, wyobraźnia, pamięć}. Może ona ułatwiać bądź utrudniać ich przebieg. Prowadzi to do „niedoceniania” lub „wyolbrzymiania” pewnych informacji. „Wyolbrzymianie” przejawia się następująco:

1. w spostrzeganiu :

· przecenianie jasności, wielkości, głośności

· akcentowanie cech, które wieloznacznej figurze nadają kształt podobny do tego jakim dysponuje obiekt posiadający wartość gratyfikacyjną

2. w pamięci:

· ułatwianie zapamiętywania i przypominania sobie treści mających wartość gratyfikacyjną

3. w wyobraźni:

· wyobrażanie sobie sytuacji związanych z gratyfikacją w upiększonej formie

4. w myśleniu:

· modyfikowanie toku myślenia zgodnie z procesem motywacyjnym.

„Niedocenianie” przejawia się niedostrzeganiem zbliżającej się klęski, trudnością w spostrzeganiu treści mogących wywołać negatywne napięcie motywacyjne.

Motywacja ma również wpływ na energię i sprawność działania. Im większa intensywność motywacji tym większej energii używamy do wykonywania czynności. Gdy jednak osiągniemy pewien pułap intensywności może dojść do zupełnej utraty sił. Energia działań to siła, szybkość, czas latencji, odporność na zmęczenie. Badania dowiodły, że ludzie wysoko zmotywowani wykonują więcej pracy w jednostce czasu niż osoby nisko zmotywowane. Wiadomo też, że wzrost intensywności motywacji powoduje wzrost napięcia mięśniowego, a co za tym idzie większe zmęczenie po wykonaniu czynności.

M.Czerpiński przeprowadził doświadczenie, w którym stwierdził, iż u dzieci szkolnych większe zmęczenie występuje po lekcjach, na których były odpytywane niż po lekcjach, na których przerabiano nowy materiał.

Zależność miedzy natężeniem motywacji a sprawnością działania opisują prawa Yerkesa – Dodsona.

„Pewien określony poziom motywacji okazuje się optymalny i odchylenia od niego w obydwu kierunkach są niekorzystne.

I prawo Yerkesa – Dodsona brzmi: „w miarę wzrostu natężenia motywacji sprawność działania wzrasta do pewnego poziomu, a następnie zaczyna spadać. Przy bardzo dużej motywacji sprawność działania jest niska.”

„ Na ogół motywacja utrzymuje się w obszarze średnim i trzeba wyjątkowych okoliczności, by nabrała nadmiernego natężenia. To zastrzeżenie nie odnosi się jednak do motywacji typu lękowego – związanej z pragnieniem uniknięcia niepowodzeń, nagany, wstydu, itp. Lęk jest tym rodzajem motywacji, który ma dużą łatwość narastania do nadmiernych rozmiarów i w konsekwencji do dezorganizacji zachowania się ludzi. Dlatego szczególnie szkodliwy wpływ na możliwości intelektualne ucznia posiada motywacja oparta na lęku przed karą.

Na podstawie eksperymentów i badań J.Reykowski twierdzi, że zmiana motywów wykonywania tej samej działalności może wpłynąć na zmianę sprawności działania, na przykład uczeń, który „stracił głowę” na klasówce ponieważ tak bardzo zależy mu na pochwale rodziców, potrafi napisać tę klasówkę na piątkę dla polepszenia sytuacji klasy we współzawodnictwie między klasami.

Inną zależność między sprawnością działania a natężeniem motywacji charakteryzuje II prawo Yerkesa – Dodsona: „ istnieje zależność między trudnością zadań a podatnością na wpływ motywacji. Tak więc im trudniejsze zadanie człowiek ma do wykonania, tym mniejszy poziom motywacji jest zdolny tolerować. Przy zadaniach prostych nawet bardzo silne pragnienia nie wywołują jeszcze poważniejszych zmian w sprawności działania, natomiast przy zadaniach skomplikowanych już niewielkie podniecenie związane ze wzrostem motywacji doprowadza nieraz do pogorszenia sprawności działania.

Tę regułę powinien znać każdy nauczyciel, ponieważ ma ona zastosowanie w warunkach szkolnych. „ Każdy egzamin, klasówka, odpowiedź przy tablicy zawiera pewną dozę zagrożenia, które pobudza motywację dziecka. Przy silnym pobudzeniu myślenie przy tablicy może ulegać znacznemu zaburzeniu. W rezultacie dochodzi do tego, że uczeń nie rozumie o co chodzi, nie widzi rzeczy, które nauczycielowi wydają się oczywiste. Zniecierpliwienie nauczyciela – wyrażone w jego głosie i krytycznych słowach – powoduje jeszcze większy wzrost napięcia {większy lęk} a tym samym jeszcze bardziej obniża zdolność dziecka do poprawnego myślenia.

Tradycyjne myślenie o motywacji zdominowane jest przez podejście behawiorystyczne oraz teorię J.W.Atkinsona.

Współcześnie wyklarowało się trzecie – poznawcze podejście do motywacji, w którym „nauczyciela interesują mediacyjne procesy poznawcze – osobiste wyjaśnienia sukcesu i porażki oraz przetwarzanie informacji, występujące w warunkach szkolnych. Motywacja znajduje odzwierciedlenie w sposobie widzenia przez uczniów celów i zadań oraz uczuć przeżywanych w związku z wykonywaniem zadań. To podejście dąży do zrozumienia, dlaczego uczniowie angażują się w naukę szkolną, a mniej uwagi poświęca temu co uczniowie robią czy jak długo to robią. Podstawowa zasada brzmi: Jeżeli pragniesz zmienić motywację uczniów musisz dokonać zmiany ich przekonań czy autopercepcji, sposobu postrzegania samego siebie.”

Przychodzi mi do głowy przykład latynoskiego nauczyciela matematyki z Kaliforni, o którym przeczytałam w artykule z miesięcznika dla nauczycieli. Nauczyciel ten zmotywował swoich uczniów do nauki okrzykiem w przypływie frustracji: całe życie będziecie czyścić buty białym! Jak silny wpływ miało to zdanie na młodych ludzi świadczą zajmowane przez nich wysokie miejsca w konkursach matematycznych i wstęp do dobrych uczelni wyższych.