Praca socjalna, choć powszechnie uważana za stosunkowo młodą dziedzinę działalności na rzecz drugiego człowieka, ma w Polsce dość długą tradycję.

O początkach zawodu pracownika socjalnego można mówić wraz z powstaniem możliwości kształcenia w dziedzinie pracy socjalnej.

Tradycja kształcenia pracowników socjalnych sięga w Polsce początków XX wieku. Początków tych można się dopatrywać w pierwszych kursach społecznych zorganizowanych w 1907 roku w Królestwie Polskim. W dziewięć lat później w Krakowie utworzono Wydział Pracy Społecznej przy wyższych kursach dla kobiet.

Stanowi więc ona podstawowy miernik wartości człowieka. Jan Paweł II kiedyś napisał: „...praca jest dobrem człowieka, dobrem jego człowieczeństwa – przez pracę bowiem człowiek nie tylko przekształca przyrodę, dostosowując ją do swoich potrzeb, ale także urzeczywistnia siebie jako człowieka, a także poniekąd bardziej staje się człowiekiem”. Inaczej rzecz biorąc można to wytłumaczyć w następujący sposób:

§ każdy człowiek ma prawo do pracy, a wszyscy co mają na to wpływ powinni gwarantować realizację tego prawa,

1. Wprowadzenie

Znaczenie pracy w życiu człowieka uwarunkowane jest zróżnicowaniem psychicznym i społecznym ludzi, zależnym od ich dziedzictwa genetycznego i kulturowego, poziomu wykształcenia, przynależności społecznej, doświadczenia życiowego, zmian społecznych, następstw postępu technicznego oraz przeobrażającej się rzeczywistości.

Każdy zawód ma swoje wyrastające z długotrwałego doświadczenia reguły. Etyka administrowania może być przedstawiona jako zespół standardów pożądanego postępowania funkcjonariuszy publicznych, zawartych w kodeksach etycznych, lub jako wrażliwość ich na podstawowe wartości postępowania etycznego.

Poglądy na pracę jako celową działalność człowieka, polegającą na przekształceniu dóbr przyrody i przystosowaniu ich do zaspokojenia potrzeb ludzkich, a tym bardziej poglądy na wartość pracy produkcyjnej zmieniały się przez wieki. W ustroju wspólnoty rodowej traktowano ją jako swoistą konieczność życiową, ciążącą w zasadzie w równym stopniu na wszystkich jednostkach dorosłych i sprawnych. W okresie niewolnictwa praca fizyczna, zepchnięta głównie na barki niewolników, była przedmiotem przymusu i pogardy, szczególnie ze strony warstw wyższych, a więc kapłanów, filozofów i władców.