Dzieci upośledzone umysłowo w stopniu lekkim stanowią najliczniejszą grupę wśród wszystkich odchylonych od normy z ograniczoną sprawnością umysłową.

Podstawowym syndromem upośledzenia umysłowego jest zakłócenie działalności poznawczej.

Zaburzenia te stały się przyczyną do stworzenia dla tych dzieci osobnej sieci szkół zwanych szkołami specjalnymi.

Metody pracy z dziećmi w szkołach specjalnych wyrażają się w budzeniu aktywności uczniów, w organizowaniu ich uwagi, w koncentrowaniu wysiłków na pracach poznawczych, powiązaniu pracy umysłowej z pracą fizyczną

Dziecko uczy się w toku bezpośredniej obserwacji, analizuje przedmioty poznania. W taki sposób wykształca niezbędne nawyki, wrasta w społeczeństwo. Tak prowadzona praca rewalidacyjna sprawia, że dzieci te w przeważającej liczbie przypadków osiągają pomyślne wyniki, znaczną sprawność w nauce szkolnej w szkole podstawowej specjalnej i w nauce zawodu.

 

Dla upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim wyróżniono 3 szczeble nauczania w szkole podstawowej do których przyporządkowano metody nauczania:

 

I szczebel – Klasy od 1 – 3 - oparty na metodzie ośrodków pracy polegającej na nauczaniu całościowym opartym na bezpośredniej obserwacji przedmiotów i zjawisk w bliższym i dalszym otoczeniu dziecka. Podstawową formą nauczania są bardzo liczne wycieczki. Obserwacje poczynione przez dzieci w czasie tych wycieczek stanowią następnie treść lekcji, a wynikająca z nich działalność praktyczna dzieci wyraża się w takich formach ekspresji jak: rysowanie, wycinanie, lepienie (np. z gliny czy z plasteliny).

Twórczynią metody ośrodków pracy jest Maria Grzegorzewska, która głosiła, że treści programowe należy możliwie wszechstronnie poznać np. temat: „gruszka” (sad, sklep, targ) wycieczka do sadu – dzieci poznają nie tylko sama gruszkę, lecz wszystko, co się z nią wiąże: czynności ogrodnika, skąd ta gruszka się bierze, jak dojrzewa. Podczas ekspresji nauczyciel może zorganizować zabawę w sklep.

Przyczyną takiego działania jest ukształtowanie silnych związków spostrzeżeniowo-praktycznych. Tego rodzaju działania prowadzą zdobywania wiedzy życiowej, a na jej bazie do ukształtowania pojęć. Najpierw poznanie potem definiowanie.

Ukształtowanie pojęć w metodzie ośrodków pracy jest przeciwdziałaniem czczej abstrakcji słownej.

 

II szczebel - 6 klasa. Tu następuje przejście od nauczania całościowego do bardziej zróżnicowanego, skorelowanego. Podstawę poznania stanowi już nie obserwacja rzeczywistości, lecz materiały i pomoce audiowizualne, które przybliżają dziecku tę rzeczywistość np. filmy, książki, albumy, płyty z nagraniami, ilustracje.

Na II szczeblu najlepsze wyniki daje metoda problemowa. Stosowanie metody problemowej polega na ułatwianiu rozwiązywania problemów poprzez wskazywanie gotowych odpowiedzi w środkach dydaktycznych.

Tak więc takie nauczanie nie jest problemowym, a jedynie stadium przygotowawczym do rozwiązania problemów, ponieważ problem musi pobudzać do aktywności umysłowej.

Nauczyciele muszą zdawać sobie sprawę z tego, co uczniowie już potrafią, a co jest im nieznane. Nowy przedmiot poznania powinien być na takim etapie nowości, który pozwala na jego konfrontację z uprzednim doświadczeniem.

Nauczanie problemowe wymaga pokonania następujących etapów:

· odczucie trudności,

· sformułowanie problemu,

· wysuwanie hipotez,

· weryfikacja hipotez.

 

Uczniowie zdobywając wiedzę za pomocą nauczania problemowego przyswajają więcej wiadomości od kolegów uczących się tradycyjnie.

 

III szczebel – klasy 7 – 8. Nauczanie jest przedmiotowe, z tym, że obowiązuje powiązanie treści materiału nauczania różnych przedmiotów. Uczniowie opracowują zagadnienie z różnych punktów widzenia, co w konsekwencji prowadzi do lepszego poznania, zrozumienia i zapamiętania rzeczy.

W nauczaniu przedmiotowym stosuje się metody nauczania i wychowania takie same jak w normalnych szkołach podstawowych, przy czym w szerszym zakresie wykorzystywane są różne pomoce audiowizualne, ćwiczenia praktyczne oraz bardziej obrazowe przedstawienie treści poznawczych.

 

 

Reasumując najdłużej i najskuteczniej – bo w drodze bezpośredniego, osobistego kontaktu dzieci z rzeczami i zjawiskami – służy rozwojowi dzieci upośledzonych umysłowo metoda ośrodków pracy.

 

Dzienny ośrodek pracy

1. Zajęcia wstępne – mają na celu wytworzenie odpowiedniej atmosfery do pracy dziennej:

 

Zajęcia wstępne to:

· lista obecności – polega na odszukaniu bądź wskazaniu przez dziecko np. swojej fotografii czy symbolu, którym jest oznaczone, a nie tylko odczytaniu nazwisk przez nauczyciela

· pogoda – mówi się o tym jak jest na zewnątrz w związku z tym organizuje się wycieczki, potem dzieci układają kalendarz pogody.

· ustala się datę.

 

Wszystko to w celu wzbudzenia zainteresowania. Dzieci muszą być czynne, aby mogły coś przyswoić musi je to coś zainteresować. Oczywiście cały czas trzymamy się zasady stopniowania trudności.

 

2. Obserwacja – uczymy na konkretach, które wspieramy słowem mówionym

3. Kojarzenie – opracowanie zebranego materiału

 

I tak:

· cechy danego przedmiotu

· czy przyswajają słownictwo

· wprowadzamy pojęcia

· wprowadzamy znak większości, mniejszości; dodawanie itp.

 

4. Omówienie i ekspresja – praca własna dzieci.

5. Podsumowanie każdego dnia.

Tu następuje bardzo ważny moment mianowicie ocena pracy dziecka. Dziecko musi być ocenione, dla niego liczy się konkret. Przy ocenianiu nie można dziecka zniechęcać. Stymulujemy zawsze dziecko dodatnie. Tu rodzi się pytanie , jak oceniać prace, które różnią się między sobą?

Nie należy oceniać prac niedokończonych, to należy pamiętać również o zasadzie dostosowania trudności do możliwości dziecka. Zgodnie z tą zasadą różnicujemy stopień trudności danej pracy i wówczas wszyscy będą mogli je skończyć a co za tym idzie będzie można te prace ocenić.

W pedagogice specjalnie ocenia się możliwości i chęci dziecka a nie efekt pracy.

 

Cały program nauczania w klasach 1 – 3 jest realizowany metodą ośrodków pracy, a tematów dla tych ośrodków dostarcza materiał nauczania przedmiotu środowisko – przyrodnicze. Głównym zadaniem tego przedmiotu jest przekazanie dziecku podstawowych wiadomości i umiejętności do życia w środowisku społecznym i przyrodniczym.

Program obejmuje tematykę ściśle związaną z życiem dziecka.

W materiale nauczania występują następujące działy:

· w szkole,

· droga do szkoły,

· dom rodzinny,

· najbliższe otoczenie szkoły,

· rodzinna miejscowość,

· najbliższe miejscowości,

· zmiany zachodzące w przyrodzie,

· aktualne wydarzenia w szkole

 

Program zbudowany jest koncentrycznie – te same zagadnienia są rozszerzane o nowe treści w każdej następnej klasie odpowiednio do stopnia rozwoju dziecka (nauczyciel rozpoczynający realizacje tematyki danego działu powinien powtórzyć wiadomości zdobyte w poprzedniej klasie).

Tematykę programu nauczania dla dzieci upośledzonych umysłowo nauczyciel dostosowuje do konkretnego środowiska oraz określa w jakim zakresie dane zagadnienie będzie opracowywane. program nie podaje więc stałego rejestru zagadnień, ale obszerne cykle, co daje nauczycielowi możliwość twórczego opracowania danego zagadnienia.

Przy opracowywaniu poszczególnych tematów należy dążyć nie tylko do rozszerzenia wiadomości uczniów, lecz także do kształtowania ich charakteru, właściwej postawy społecznej itp.

Oprócz materiału zawartego w programie nauczyciel uwzględnia tematy okolicznościowe dotyczące rocznic wydarzeń, uroczystości bieżących, lokalnych oraz krajowych i opracowuje je z dziećmi w odpowiednim czasie, stąd też materiał programowy należy traktować bardzo elastycznie.

Podczas realizacji programu należy stosować metody czynnościowe, które przyspieszają wszechstronny rozwój uczniów. Dziecko upośledzone umysłowo myśli w sposób konkretno obrazowy. Z uwagi na to dzieci muszą działać, gdyż działanie dostarcza dziecku materiału do myślenia.

Realizacja programu odbywa się głównie podczas wycieczek, a także podczas wykonywania prostych doświadczeń, ćwiczeń praktycznych, prowadzenia hodowli itp.

Bezpośrednie poznanie przedmiotów i zjawisk w ich naturalnym środowisku należy ściśle wiązać z działalnością dziecka, z pracą mającą na celu konkretyzację, utrwalenie i pogłębianie zebranych przez dzieci obserwacji, doświadczeń i przeżyć oraz stosowanie wiadomości w praktyce.

W toku działania dziecko poznaje otaczający świat, wiąże się uczuciowo z aktualna rzeczywistością, uczy się pokonywać trudności i odczuwać radość z tego, co wykonało.