Uczenie się: czynniki (poza zdolnościami indywidualnymi i cechami temperamentalnymi) wpływające na nabieranie wprawy.
Uczenie się to skomplikowany proces zdobywania i gromadzenia doświadczeń. W jego wyniku powstają nowe formy zachowania się i działania lub następuje modyfikacja zachowań i działań wcześniej nabytych. Wskutek uczenia się opanowany zostaje cały system wiadomości, umiejętności, nawyków, przyzwyczajeń, przekonań. Celem uczenia się jest przystosowanie się do zmian w otoczeniu.
Zasadnicze przemiany systemu społeczno-politycznego w Polsce znalazły również odbicie w systemie edukacji. Zakwestionowano monolityczność i sztywność szkoły, jej programy metody i efektywność. Krytykowano wady strukturalne systemu szkolnego i samej instytucji szkoły, jej oporność na uspołecznienie, archaiczne i niedostosowane do poziomu cywilizacyjnego i rynku pracy treści kształcenia, niepartnerskie i biurokratyczne relacje szkoły ze środowiskiem społecznym oraz brak podmiotowego traktowania uczniów i ich rodziców.
Instytucja szkoły po raz pierwszy pojawiła się w Starożytności. Oczywiście ówczesna szkoła nie miała dużo wspólnego z dzisiejszymi uczelniami. Jedynym pewnym celem i charakterystyczną wspólną cechą jest przekazywanie wiedzy – nauczanie.
Francja należy do największych krajów Europy - liczy 53 mln. ludności i zajmuje 547 tyś.km2 . Stolicą kraju jest Paryż. We Francji istnieje dwustopniowy podział administracyjny na gminy i departamenty.
We francuskim systemie szkolnym obowiązującym od 1985r. wyróżnia się trzy poziomy:
-szkolnictwo pierwszego stopnia ( przedszkole i szkoła elementarna);
-szkolnictwo drugiego stopnia ( gimnazja i licea);
-szkolnictwo wyższe;
SZKOLNICTWO PIERWSZEGO STOPNIA
Człowiek w ciągu całego swojego życia przechodzi przez wiele zmian. Dotyczą one sfery: poznawczej, osobowości, emocjonalnej i społecznej. Na sferę poznawczą składa się między innymi myślenie, które jest czynnością obejmującą tak różnorodne procesy jak planowanie, przewidywanie, odkrywanie, ocenianie czy wnioskowanie. Myślenie jest procesem uogólnionego i pośredniego poznania obiektywnej rzeczywistości, w którym odzwierciedlają się najbardziej ogólne i charakterystyczne cechy przedmiotów i zjawisk oraz są wykrywane związki i zależności między nimi.
Początkowo termin patologia (z grec. pathos - cierpienie, logos - nauka) był używany w medycynie, a dopiero w końcu XIX wieku zaczęto odnosić go do zjawisk społecznych. Wykorzystano wówczas ten termin do określenia działań ludzkich przeciwstawnych ideałom stabilizacji społecznej, własności, oszczędności, solidarności rodzinnej i sąsiedzkiej. Stąd patologię społeczną pojmowano jako naukę o schorzeniach społecznych.
Od końca XIX wieku powstało wiele definicji patologii społecznej.
Aktywność edukacyjna dorosłych przeżywa swój renesans wraz z rozwojem i zmianami we współczesnym społeczeństwie postindustrialnym. Czy osoby dorosłe są w stanie uczyć się efektywnie? Odpowiedź twierdząca na te pytania jest podstawą tworzenia systemów kształcenia zawodowego, które jest swoistą inwestycją w ludzi.
Proces uczenia się jest w psychologii rozpatrywany w różny sposób. Jedni autorzy ujmują go bardzo szeroko i każde doświadczenie zdobywane przez jednostkę uważają za uczenie się niezależnie od tego, czy było zamierzone czy nie. Inni natomiast wyznaczają uczeniu się węższy zakres i nie włączają do tego procesu wszystkich zmian w zachowaniu się osobnika, lecz tylko niektóre.