Bardzo ważne w procesie psychoterapii jest motywowanie pacjenta. Ten pierwszy okres psychoterapii jest taki, że człowiek kompletnie nie ma rozeznania, ze to co się nazywa psychoterapią, jest tu potrzebne. Po pierwsze dlatego, że ćwiczenia swojego problemu lokalizuje na zewnątrz (że to z innymi coś trzeba robić). Druga rzecz to lo. że ludzie często nie są w stanie nazwać, opisać tego co ich gnębi, niepokoi.

Ważne jest to, że by nie zrazić pacjenta do siebie. Zmiana w psychoterapii może nastąpić jeżeli pacjent tu i teraz doświadcza określonych uczuć.

Musimy formułować intełpretacje po to. żebv pacjent sam nam tego nie wymyślił. Formułujemy w taki sposób, żeby dopuszczalna była możliwość, że pacjent powie: o nie! --jeżeli tak mówi, to znaczy, że sposób w jaki formułujemy interpretacje jest zagrażający i nasila opór przed jej przyjęciem.

Albo też sposób interpretacji ze względu na formę (nie na treść), że pacjent jest zależny od terapeuty, podporządkowany, to on przyjmie to bez refleksji, bez zastanawiania się („skoro ty tak mówisz, to to jest prawda").

Wypowiedzi „wyjaśniające" terapeuty to: u robisz to, ponieważ.... zachowujesz się tak,

ponieważ..., przeżywasz coś. ponieważ... podsuwamy pacjentowi informacje, które są wyjaśnieniem jego zachowań.

Poszukiwanie sposobów zmiany zachowania ^ szukamy sposobu, który by przerwał błędne koło zachowań prowadzących do nasilania się patologicznych zależności między zachowaniami a objawami. Nie chodzi tu o taką poradę, żeby się ktoś ożenił, wyjechał z domu itd. Poszukiwanie rozwiązań dotyczy bardzo konkretnych zachowań. Te zachowania z jednej strony muszą być wykonalne, jeżeli chcemy, żeby pacjent wyprowadził te zachowania. ćwiczył je. Po drugie to muszą być zadania konkretne. Trzecia sprawa: dobrze, jeśli próbujemy zmienić ludzkie zachowania poprze/ wymyślania, czy poszukiwanie z. pacjentem zachowań, które dadzą gratyfikację, efekt pozytywny.