Większość szkód fizycznych jakich dziecko doznaje w wyniku złego traktowania powodujących nierzadko nieodwracalne skutki, powstaje niejako przypadkowo, w czasie stosowania normalnych zdawałoby się praktyk wychowawczych – wymierzania kary. Badania socjologiczne przeprowadzone w różnych krajach ujawniły, że 84-97% rodziców stosuje wobec swoich dzieci kary fizyczne. W tej grupie około 3% to dzieci maltretowane. W rodzinach patologicznych, szczególnie tam, gdzie występuje problem uzależnień wskaźnik ten wzrasta do 41%.

Szczęśliwe młode stworzenie, które ma prawo odczuwać i odczuwa miłość rodziców, serdecznych opiekunów, bliskich, „własnych”, pewnych; które ma dom rodzinny, gdzie może się schronić, ilekroć otoczenie poza tym domem powieje obcością.1

Śledząc rozwój dziecka od jego urodzenia do dojrzałości widzimy, jak z niedołężnego stworzenia, zdanego całkowicie na opiekę i pielęgnację dorosłych, wyrasta ono stopniowo na istotę coraz mądrzejszą, bardziej świadomą i samodzielną, coraz lepiej orientującą się w otaczającej je rzeczywistości i umiejącą działać w niej i oddziaływać na nią w sposób bardziej celowy i rozumny.

Kultura należy do podstawowych pojęć humanistyki współczesnej pomimo tego, iż zastosowanie tego terminu spopularyzowało się szeroko dopiero w obecnym stuleciu, aczkolwiek pochodzeniem etymologicznym sięga on klasycznej starożytności. Człowiek, jako istota myśląca, jako istota dająca się przekonać - to był istotny element kultury greckiej. To było określenie człowieka, jakie wniosła klasyczna kultura grecka do kultury europejskiej.

Wobec ogromu czasu, jaki dzieci poświęcają na oglądanie telewizji, pytanie o jej oddziaływanie nabiera szczególnego znaczenia, i należałoby raczej pytać nie o to „czy?” telewizja oddziaływuje, ale „jak?”. Jak wpływa oglądanie telewizji na zdrowie fizyczne, zasób wiadomości, sprawność myślenia, życie emocjonalne, postawy społeczne? Według mnie pytania te mogą okazać się bardzo ważne, zwłaszcza jeśli chodzi o oddziaływanie telewizji na dzieci.

Agresja w telewizji.

Instytucja szkoły po raz pierwszy pojawiła się w Starożytności. Oczywiście ówczesna szkoła nie miała dużo wspólnego z dzisiejszymi uczelniami. Jedynym pewnym celem i charakterystyczną wspólną cechą jest przekazywanie wiedzy – nauczanie.

PROCESEM WYCHOWANIA nazywamy ciąg zmian zachodzących w osobowości człowieka, ciąg oddziaływań uzupełniających te zmiany. Mamy tu na myśli zmiany zachowania, sposobu myślenia w systemie wartości, odnośnie motywacji w działaniu, odnośnie aspiracji i celów życiowych bądź systemu budowania aspiracji życiowych, zmiany w zakresie zainteresowań.

Ustawa wprowadziła obowiązkowe dokształcanie ogólne i zawodowe całej młodzieży do lat 18, która wypełniła obowiązek szkolny i nie uczęszczała do żadnej szkoły. Dokształcanie to miało być realizowane stopniowo , ale obowiązek ten nie był wykonywany i w praktyce liczba młodzieży objęta dokształceniem spadła.

Środowisko życia człowieka stanowi od dawna przedmiot zainteresowań zarówno filozofii, jak nauk szczególnych. Jednakże pojęcie środowiska jest wieloznaczne. Każda gałąź wiedzy tworzy adekwatne do swoich potrzeb pojęcie środowiska. W biologii mianem środowiska określa się czynniki ekologiczne warunkujące życie i rozwój organizmu. W geografii środowisko ujmuje się jako otaczającą ludzi przyrodę organiczną i nieorganiczną.

Środowisko, w jakim żyją ludzie jest przedmiotem dziedziny wiedzy, zwanej ekologią człowieka. Zajmują się nimi również takie nauki jak: pedagogika, socjologia i psychologia wychowania. Traktują one środowisko jako podłoże procesów wychowawczych, każda z nich czyni to jednak z odmiennego punktu widzenia.

Socjologia wychowania bada środowisko wychowawcze jako część środowiska społecznego, a jednym z głównych nacisków kładzie na proces socjalizacji stopniowego uspołecznienia jednostki wskutek wzorów i stereotypów społecznych.