1. Psychologia a wychowanie: typowe zagrożenia - Psychologia jest nauką o zachowaniu człowieka. Przedmiotem jej badań są więc wszelkie zjawiska i mechanizmy, które umożliwiają zrozumienie zachowań typowych dla człowieka. Dzięki takim badaniom możemy nie tylko łatwiej zrozumieć określone sposoby myślenia, przeżywania czy postępowania danego wychowanka ale jesteśmy także w stanie skuteczniej modyfikować zachowania błędne oraz promować zachowania dojrzałe.
Choroby, zachowania i relacje są okową społeczeństwa ludzkiego. O tym traktuje psychologia społeczna, której poświęciliśmy ta kategorię. Wejdź i sprawdź artykuły oraz informacje i opisy na temat zagadnień psychologii społecznej i wszystkiego, co z nią związane.
W 1930r. amerykański psychiatra G.E.Patridge wprowadził termin „socjopatia” po to, by zwrócić główną uwagę na zaburzenia współczesnym funkcjonowaniu danej jednostki. Termin ten przeniknął do europejskiego piśmiennictwa psychiatrycznego i psychologicznego, gdzie jest z reguły stosowany zamiennie z psychopatią.
Pseudokibice są w każdym mieście, nawet jeśli nie ma w nim klubu sportowego. Nawet w takich okolicznościach utożsamiają się z którąś z drużyn i stają się – jak twierdzą – jej integralną częścią. W takiej grupie nie ma cenzusu wieku, wykształcenia czy pozycji społecznej. Tak więc w grupie biegnących szalikowców można znaleźć nie tylko licealistów czy bezrobotnych, ale również kierowników poważnych firm. W jednym z wywiadów telewizyjnych do uczestnictwa w subkulturze pseudokibiców przyznał się ksiądz.
Gdziekolwiek dyskusja dotyczy moralności i postaw moralnych tam jest ona w pewien sposób bezproduktywną. Dzieje się tak z kilku powodów; należy do nich przede wszystkim brak konkretnej wiedzy na temat tego pojęcia, czyli tego co się przez nie rozumie, oraz fakt, iż każdy z dyskutantów pewną moralność wyznaje. Każdy z nich jest równie przeświadczony co do słuszności własnego systemu wartości i równie nieprzychylny próbom wywierania na niego wpływu w tej kwestii przez innych reprezentantów moralności niejako obcych.
Objawem wykolejenia społecznego jest niekonwencjonalne zachowanie seksualne - prostytucja. Uprawianie prostytucji nie pozostaje bez wpływu na psychikę kobiety. Największe niebezpieczeństwo, jakie niesie prostytucja, polega na całkowitym odhumanizowaniu życia płciowego, sprowadzeniu go do aktu fizjologicznego odartego z wszystkich cennych i wzbogacających człowieka elementów psychologicznych ( miłości, uczuć ).
Zakres użycia terminu „kultura” nieustannie ulegał i nadal ulega zmianom. Jest to niestety nieuniknione dla wyrażeń językowych, które wchodzą w obręb słownictwa różnych grup społecznych i zawodowych, nie dają się one bowiem jednoznacznie uściślić. Zakres pojęcia „kultura” można jednak wyznaczyć za pomocą określenia przedmiotu badań danej nauki. Gdy usystematyzujemy sposoby badań kultury stwierdzimy, że można je podzielić na dwie odmienne grupy.
Wedle psychologów, psychoanalityków i antropologów kultury na świecie współistnieją dwa pierwiastki: męski i żeński. Cnoty męskie to logika, dążenie do władzy, chęć walki, konkurowania, natomiast cnoty kobiece to opiekuńczość, delikatność, współczucie i intuicja. Te ostatnie przez wieki kryły się w cieniu, wydawały się mniej istotne, mniej potrzebne. Miejsce kobiety w społeczeństwie wyznaczała jej fizjologia. Możliwość wydawania na świat potomstwa i konieczność opieki nad nim skazywały ją na zamknięcie w „sferze domowej”.
Maria Grzegorzewska urodziła się 18 kwietnia 1888 r. we wsi Wołuczy koło Rawy Mazowieckiej, na terenach wchodzących w skład ówczesnego Królestwa Polskiego. Była najmłodszym, szóstym dzieckiem Adolfa i Felicji z Bohdanowiczów Grzegorzewskich. Rodzina, co wielokrotnie podkreślała Grzegorzewska, połączona była głębokimi, serdecznymi więzami. Więzy te mogły wytworzyć się dzięki rodzicom, których wspominała jako ludzi prawych i szlachetnych. W roku 1900 została wysłana przez rodziców do Warszawy. Początkowo uczyła się na pensji prowadzonej przez panią Kotwicką. Tu ukończyła cztery klasy.
Początkowo termin patologia (z grec. pathos - cierpienie, logos - nauka) był używany w medycynie, a dopiero w końcu XIX wieku zaczęto odnosić go do zjawisk społecznych. Wykorzystano wówczas ten termin do określenia działań ludzkich przeciwstawnych ideałom stabilizacji społecznej, własności, oszczędności, solidarności rodzinnej i sąsiedzkiej. Stąd patologię społeczną pojmowano jako naukę o schorzeniach społecznych.
Od końca XIX wieku powstało wiele definicji patologii społecznej.
I.Objawy niedostosowania społecznego
Literatura przedmiotu zawiera liczne opisy przejawów w/w zjawiska tym czy dany objaw kwalifikuje się do miana niedostosowania społecznego decyduje motywacja i częstotliwość popełniania czynów sprzecznych z normami. Pojedynczy czyn przestępczy nie może być uznany jako społeczne niedostosowanie i odwrotnie-nie zawsze społeczne niedostosowanie przechodzi w wykolejenie przestępcze. Warunkiem jest współistnienie szeregu destrukcyjnych czynników.