Używanie różnego rodzaju środków odurzających, toksycznych, szkodliwych dla organizmu nie jest zjawiskiem zupełnie nowym. Znane było już w starożytności. Obecnie zmieniły się jednak środowiskowe i kulturowe uwarunkowania związane z produkcją, przemytem, handlem, sposobem zażywania i motywacją przyjmowania środków.
Zasadnicze przemiany systemu społeczno-politycznego w Polsce znalazły również odbicie w systemie edukacji. Zakwestionowano monolityczność i sztywność szkoły, jej programy metody i efektywność. Krytykowano wady strukturalne systemu szkolnego i samej instytucji szkoły, jej oporność na uspołecznienie, archaiczne i niedostosowane do poziomu cywilizacyjnego i rynku pracy treści kształcenia, niepartnerskie i biurokratyczne relacje szkoły ze środowiskiem społecznym oraz brak podmiotowego traktowania uczniów i ich rodziców.
Szkoła – instytucja oświatowo-wychowawcza zajmująca się kształceniem i wychowaniem dzieci, młodzieży i dorosłych, stosownie do przyjętych w danym społeczeństwie celów i zadań oraz koncepcji oświatowo-wychowawczych i programów; osiąganiu tych celów służy odpowiednio wykształcona kadra pedagogiczna, nadzór oświatowy, baza lokalowa, wyposażenie oraz zabezpieczenie budżetowe ze skarbu państwa, samorządów lokalnych lub innych źródeł.
System jak podaje „Encyklopedia pedagogiczna” Pomykały to zintegrowany układ sprężonych ze sobą i współdziałających elementów, których funkcjonowanie ma zapewnić osiągnięcie zamierzonego celu, natomiast
system wychowania to sprężony układ wszystkich instytucji, grup, organizacji
i urządzeń, przez które wiedza naukowa, światopogląd, ideologia, systemy wartości, ideały, wzory osobowe docierają do społeczeństwa.
We współczesnej edukacji człowieka istotną rolę odgrywa nauka, technika i kultura. Postęp naukowy, techniczny i społeczny zarówno w świecie jak i w naszym kraju rzutuje na potrzebę upowszechnienia informacji, szybkiego rozwoju jednostki-prawidłowego jej wychowywania, dostosowanego do wymogów obecnego stulecia. Nauczyciel- biorąc pod uwagę istotę cywilizacji i kultury ma bardzo ważną misję do spełnienia.
Podstawowymi celami współczesnej edukacji w szkole wyższej jest nie tylko przygotowanie specjalistów o wysokich kwalifikacjach zawodowych czy rekwalifikacja dotychczasowych kompetencji, ale przede wszystkim wyzwalanie pozytywnej motywacji do świadomego kształtowania własnej tożsamości studiującego i stwarzanie korzystnych warunków dla zaspokajania jego potrzeb rozwoju.
Tym, co stanowi o szczególnym uroku młodości, co nadaje jej barwę i intensywność przeżyć, są emocje. Pod względem formalnym wyróżniamy w nich pobudzenie emocjonalne oraz znak emocji – emocje dodatnie i ujemne, to znaczy przyjemne i przykre. Emocje różnią się jednak również pod względem jakościowym, gdyż na przykład radość i miłość to nie to samo, jakkolwiek pobudzenie emocjonalne może być zbliżone, a i znak emocji taki sam.
Te różne rodzaje emocji nazywamy uczuciami.
Zadaniem szkoły w świetle założeń reformy oświatowej jest stworzenie uczniom warunków niezbędnych do osiągnięcia użytecznych i koniecznych umiejętności, które umożliwiają im sprawne funkcjonowanie w życiu zawodowym i zmieniającym się świecie. Pociąga to za sobą konieczność zwalczania niepowodzeń i ich skutków.
Przyczyny niepowodzeń są skomplikowane, złożone i wielorakie.
Niepowodzenia szkolne stanowią ciągle otwarty problem dla wielu badań . Zagadnienie to jest szczególnie ważne , ze względu na fakt , że skuteczne zapobieganie niepowodzeniom szkolnym możliwe jest dzięki ustaleniu przyczyn, które wpłynęły na ich pojawienie się . Problemem tym zajmowało się już wielu pedagogów min. H . Radlińska , M . Grzywak – Kaczyńska. Przez niepowodzenia szkolne rozumiemy proces pojawiania się braków w wymaganych przez szkołę wiadomościach i umiejętnościach uczniów oraz negatywnego stosunku młodzieży wobec tych wymagań . Taką definicję niepowodzeń podaje W . Okoń . J .